trener, judoka z nad morza, wspaniały technik, srebrny (1988) i brązowy (1980) medalista olimpijski.
Urodzony 20 lipca 1959 w Sopocie, syn Tadeusza i Teresy Glegocińskiej, absolwent II Liceum Ogólnokształcącego w Gdyni (1978) i gdańskiej AWF (1988), gdzie otrzymał tytuł magistra sportu, judoka (165 cm, 65 kg) Floty Gdynia (zaczął uprawiać judo w 1971 w gdyńskiej podstawówce nr 32 za namową stryja Bogdana Pawłowskiego i popularyzatora sportu wśród młodzieży szkolnej w TVP Marka Grota) gdzie pierwszym trenerem był Jerzy Lewiński i Wybrzeża Gdańsk (Ryszard Zieniawa). Do występów międzynarodowych przysposabiali go również trenerzy kadry narodowej: Waldemar Sikorski i Hiromi Tomita. Inteligentny, bardzo pracowity i zaangażowany w proces treningowy, zawodnik o silnej osobowości i psychice, bardzo szybko przechodził kolejne stopnie wtajemniczenia doskonaląc technikę walki i już pod koniec lat siedemdziesiątych sięgnął po pierwsze sukcesy międzynarodowe. Należał później do światowej czołówki w swojej wadze.
Przylgnęła do niego opinia „wiecznie trzeciego”, choć zdobył przecież srebrny medal olimpijski w Seulu, a nasza absencja w IO w Los Angeles (1984) nie pozwoliła mu na prawie pewne powiększenie medalowego dorobku olimpijskiego (był w szczytowej formie). 6-krotny mistrz Polski w kat. 60 kg (1979-1983, 1985) był w kat. 65 kg: 3-krotnym brązowym medalistą MŚ (1979, 1983, 1987) i 3-krotnym brązowym medalistą ME (1982, 1983, 1986). Uznany został za jednego z wybitniejszych techników w polskim judo. Jego rzut w półfinałowej walce podczas IO w Seulu uznany został za najbardziej efektowną akcję całego turnieju judo. Po zakończeniu kariery zawodniczej (1990) – wybitny trener (pracował m.in. w Kuwejcie i Włoszech), także polskiej kadry narodowej (1997-1999). Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m.in. srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Srebrnym Krzyżem Zasługi.
*1980 Moskwa: judo, w. półlekka – w pierwszej kolejce pokonał na punkty I. Gelencsera (Węgry), w drugiej zwyciężył na pkt. G. Padillę (Meksyk), w trzeciej wygrał w 3.10 min. z D. Sambou (Senegal), w czwartej przegrał na pkt. z T. Damdinem (Mongolia), w rep. pokonał Y. Delvingta (Francja), zajmując 3-4. msc i zdobywając brązowy medal (zw. N. Sołoduchin ZSRR).
*1988 Seul: judo, w. piórkowa 65 kg – w pierwszej kolejce wygrał z P.Laatsem (Belgia), w drugiej pokonał T. Martensena (Dania), w trzeciej zwyciężył I. Kostadinowa (Bułgaria), w czwartej wygrał z B. Coperem (N. Zelandia), w półfin. pokonał Yamamoto (Japonia) – mistrza świata przez ippon 40 sekund przed końcem walki, w finale przegrał z L. Kyungiem (Korea), zdobywając srebrny medal. Judoka gospodarzy w walce bez historii wytrwał do końca (bez rzutu) i zwycięzcę musieli wskazać… sędziowie. Oczywiście zwyciężył Koreańczyk (niespotykana presja widzów!), choć opinia fachowców była jednoznaczna: judoką bardziej aktywnym był Polak.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 295; Pawlak, Olimpijczycy, s. 198; MES, t. 2, s. 245; Kronika Sportu, s. 902; Porada, Igrzyska, s. 967; Duński, Od Paryża, s. 660-661; Gebert, Poczet olimpijczyków, s. 37-41; Archiwum PZJudo i AWF Gdańsk.