ps. „Jancyk”, artysta plastyk, warszawski florecista-wychowanek Zygmunta Fokta, olimpijczyk z Rzymu (1960) i srebrny medalista z Tokio (1964).
Urodzony 10 maja 1939 w Warszawie, syn Jerzego (znany matematyk, jeden z twórców Enigmy – maszyny szyfrującej, zginął na Morzu Czerwonym w 1942) i Marii (projektantka mody w Instytucie Wzornictwa Przemysłowego), absolwent miejscowego Liceum Sztuk Plastycznych przy ul. Myśliwieckiej i warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, florecista (175 cm, 74 kg) stołecznej Legii – wychowanek Zygmunta Fokta. Szermierka miała być dla „Jancyka” (tak go wtedy dość powszechnie nazywano) próbą na utemperowanie „trudnego charakteru” i „artystycznej duszy”, stała się tymczasem wielką pasją, a sala treningowa na Łazienkowskiej – drugim domem. Leworęki florecista stołecznej Legii stał się w stosunkowo krótkim czasie nie tylko podporą wojskowej drużyny, ale także, w drużynie narodowej „bezpośrednim zapleczem” najznakomitszych florecistów świata, którzy się w niej znajdowali (Franke, Parulski, Woyda, Skrudlik).
Dobry technik niekonwencjonalnie rozwiązywał walki pod względem taktycznym z dużą dozą sprytu i chytrości. Podczas mistrzostw Polski zdobył medale wszystkich kolorów: złoty (1960), srebrny (1959) i brązowy (1967) w konkurencji indywidualnej floretu. Dużo więcej medali zdobył z drużyną Legii będąc 7-krotnym złotym medalistą: we florecie (1957, 1959, 1965, 1969) i szabli (1957, 1958, 1961), 4-krotnym wicemistrzem Polski we florecie (1958, 1961, 1962, 1966) i 4-krotnym brązowym medalistą MP, także we florecie (1960, 1963, 1964, 1967). Na arenie międzynarodowej był w drużynie floretowej: wicemistrz świata w Gdańsku (1963) i brązowym medalistą MŚ w Turynie (1961) i Buenos Aires (1962). Dwukrotny mistrz Uniwersiady w Porto Alegre (1963) w drużynowym turnieju floretu i szpady. Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. Złotym Krzyżem Zasługi. Artysta plastyk. Malarz. Na Festiwalu Sztuki organizowanym przez MKOl otrzymał w Barcelonie (1995) nagrodę za Pejzaż, a w 1996 – pierwszą nagrodę za obraz kubistyczny Sześcian.
*1960 Rzym: szermierka, floret ind. – 1. msc w pierwszej grupie elim. (6 zaw.) z 4 zw., 4. msc w drugiej grupie elim. (6 zaw.) z 2 zw., 2. msc w grupie ćwierćfin. (6 zaw.) z 3 zw., 5. msc w grupie półfin. (6 zaw.) z 2 zw. oraz po przegranej walce barażowej z Brytyjczykiem B. Hoskynsem 1:5, odp. z konk.; floret druż. – w grupie elim. (3 druż.) po zwycięstwie nad Marokiem 16:0 (Różycki – 4 zw.) i porażce z USA 4:9 (1 zw.) Polacy zajęli 2. msc. W pojedynku o wejście do ćwierćfin. zwyciężyli ZRA 9:3 (3 zw.), a w ćwierćfin. przegrali z ZSRR 6:9 (1 zw.), zajmując 5-8. msc w turnieju (zw. ZSRR). Partnerami w drużynie byli: E. Franke, R. Parulski i W. Woyda.
*1964 Tokio: szermierka, floret druż. – w grupie elim. (4 druż.) Polacy pokonali W. Brytanię 9:5 (3 zw.) i Australię 13:3 (3 zw.), w ćwierćfin. zwyciężyli Rumunię 9:2 (nie walczył), w półfin. wygrali z Japonią 9:4 (2 zw.), a w finale przegrali z ZSRR 7:9 (nie walczył), zdobywając srebrny medal. Partnerami w drużynie byli: E. Franke, R. Parulski, Z. Skrudlik i W. Woyda.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 312; Pawlak, Olimpijczycy, s. 218; Kronika sportu, s. 1001; Duński, Od Paryża, s. 743-744; Lis, Rekordy w plecaku, s. 20-29; Borzęcki, Białą bronią, s. 7, 12, 114 i dalsze; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 88, 192, 225 i dalsze.