ps. „Pingwin”, bokserski wicemistrz Europy z Mediolanu (1937), olimpijczyk z Berlina (1936).
Urodzony 25 stycznia 1914 w Poznaniu, syn Wojciecha i Michaliny Frąckowiak, był czołowym bokserem okresu międzywojennego w najlżejszej kategorii (waga musza) walcząc w barwach Warty Poznań (1930-1937) i warszawskich klubów: Skody (1937), Okęcia (1938) i Syreny (1939). 13-krotny (8 zwycięstw) reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych (1936-1939), 3-krotny mistrz kraju: w wadze muszej (1935, 1936) i koguciej (1939) oraz 4-krotny w drużynie poznańskiej Warty (1933-1936). Największy sukces odniósł podczas mistrzostw Europy w Mediolanie (1937) zdobywając w wadze muszej srebrny medal (pokonał Rumuna Radana, Irlandczyka Healy, Niemca Kaisera i przegrał w finale z Węgrem Enekesem).
Podczas okupacji niemieckiej przebywał w stolicy. Uczestnik Powstania Warszawskiego (1944). Wskutek wybuchu granatu, ranny przy budowie barykady na rogu Towarowej i Srebrnej. Po upadku powstania wywieziony do Niemiec, gdzie przebywał w obozie jenieckim w pobliżu Essen. W październiku 1945 powrócił do Warszawy, gdzie przez wiele lat był pracownikiem Zakładów Wytwórni Silników Wysokoprężnych im. M. Nowotki. Na krótko powrócił do boksu walcząc w barwach stołecznych klubów Orła (1946) i Grochowa (1946-1948). Stoczył w sumie 350 walk (314 -13 -23).
Zmarł 11 maja 1988 roku w Warszawie.
*1936 Berlin: boks, waga musza – w pierwszej kolejce pokonał w II rundzie przez tko. Australijczyka H. Coopera, w drugiej kolejce wygrał ze Szwajcarem W. Siegfriedem, w ćwierćfinale przegrał z L. Lauria (USA), odp. z turnieju zajmując miejsce 5-8 (zw. W. Kaiser, Niemcy).
Bibl.: Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (w druku); Osmólski, Leksykon, s. 226-227; Głuszek, Leksykon 1999, s. 326; Pawlak, Olimpijczycy, s. 235; USC Poznań, pismo z 20.08.2002.