WSZOŁA JACEK ROMAN
przedsiębiorca, rekordzista świata (2.35) i Europy (2.29) w skoku wzwyż, złoty (1976) i srebrny (1980) medalista igrzysk olimpijskich w Montrealu i Moskwie.
Urodzony 30 grudnia 1956 w Warszawie w rodzinie nauczycieli wychowania fizycznego. Trenerzy: ojciec Roman (1974-1990) był jednym z najbardziej znanych trenerów lekkoatletyki młodzieżowej, Stanisław Janowski (1971-1973). Absolwent Technikum Łączności, studiował na UW (prawo) i na stołecznej AWF (uczelni nie ukończył).
Lekkoatleta (195 cm, 78 kg), zawodnik AZS – AWF Warszawa (1971-1989) specjalizujący się w skoku wzwyż. 29-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1974-1985 (29 startów, 15 zwycięstw indywidualnych), 1-krotny rekordzista świata – 2.35 (25 maja 1980 Eberstadt), wynik ten jest jednocześnie rekordem życiowym, rekordzista Europy – 2.29 (8 września 1976 Koblencja), 11-krotny rekordzista Polski (od 2.20 w 1974 i kolejno 2.22, 2.23, 2.24, 2.25, 2.26, 2.27, 2.29, 2.30, 2.31 do 2.35 w 1980) i 11-krotny mistrz kraju (1974-1980, 1982, 1984, 1985, 1988) oraz 9-krotny w hali (1976-1981, 1984, 1986, 1987).
Przez blisko 18 lat dostarczał wielu wzruszeń kibicom, ale pamiętają go wszyscy w Polsce najbardziej z pierwszego olimpijskiego występu w Montrealu, gdzie wraz z dwoma wielkimi rywalami (Amerykanin Dwight Stones, Kanadyjczyk Greg Joy) stworzył w dość niecodziennej scenerii (deszcz) fantastyczne widowisko telewizyjne dostępne dla ponad miliarda widzów. Ostatnia olimpijska konkurencja lekkoatletyczna (główna i centralna część wielogodzinnego programu tv) była pokazem nie tylko mistrzostwa sportowego Polaka, ale popisem i zwycięstwem zaangażowania, entuzjazmu i spontaniczności. Wysoki, przystojny, z „beatlesowską” czupryną dziewiętnastolatek z szerokim uśmiechem ale i wykrzywioną bólem twarzą, szybko zdobywał sobie sympatię widzów, mimo iż wśród najbliższych rywali miał równie młodego skoczka gospodarzy i amerykańską gwiazdę z tytułem rekordzisty świata. Roznosiła go chęć zwycięstwa. Wygrał w sposób bezdyskusyjny ten najbardziej „deszczowy konkurs” w historii olimpijskich zmagań. Po wysłuchaniu Mazurka Dąbrowskiego powiedział, że inspiracją (ostatnią) do jego wzmożonej aktywności na skoczni było zwycięstwo polskich siatkarzy nad ZSRR.
Druga część sportowej kariery „cudownego dziecka” z Montrealu (bardzo nie lubił tego określenia) nie była już tak udana. Srebrny medal w Moskwie (przegrał ze skoczkiem „jednego sezonu”, kucharzem z NRD Gerdem Wessigiem) uznał za swoją porażkę, ale w roku olimpijskim skakał znakomicie i pobił nawet rekord świata. Później (1982) – chyba zupełnie niepotrzebnie – wdał się z władzami sportowymi w tzw. „aferę pantoflową” (kazali mu skakać w kolcach Adidasa, firmy niemieckiej, a on chciał w pantoflach japońskiego Tigera). W efekcie nie wystąpił w finale konkursu ME w Atenach. Nigdy też już potem nie stanął do walki o olimpijski medal, PKOl zbojkotował igrzyska w Los Angeles (1984). We wdzięcznej pamięci kibiców lekkoatletyki pozostanie jako „cudowne dziecko” z Montrealu. To jest – jak się okazało – najlepsza „synteza” charakteru i wyczynu naszego znakomitego mistrza olimpijskiego w skoku wzwyż. Uczestnik mistrzostw świata w Helsinkach (1983), gdzie w finale zajął 13. msc (2.23).
3-krotnie startował w mistrzostwach Europy: w Rzymie (1974) zajął 5. msc (2.19), w Pradze (1978) 6. msc (2.21), a w Atenach (1982) w finale nie stanął na starcie. 2-krotny uczestnik Pucharu Świata: w Duesseldorfie (1977), gdzie był 3. (2.24) i Montrealu (1979), gdzie wywalczył 2. pozycję (2.27). 4-krotnie wystąpił w finale Pucharu Europy: w Nicei (1975) był 5. (2.11), w Helsinkach (1977) – 2. (2.28), Londynie (1983) – 5. (2.19) i Moskwie (1985) – 5. (2.20). Dwa medale przywiózł z 5-krotnych startów w HME: złoty z San Sebastian (1977), gdzie wygrał wynikiem 2.25 i srebrny z Sindelfingen (1980), gdzie skoczył 2.29. Złoty medal zdobył również podczas Uniwersiady w Sofii (1977). Wygrał wynikiem 2.22. Poszczycić się może także tytułem halowego mistrza Europy weteranów, który zdobył w 1997 osiągając 2.01.
Zasłużony mistrz sportu, odznaczony m.in. złotym (czterokrotnie) Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Krzyżem Kawalerskim OOP. Zdobywca „Złotych Kolców” w roku olimpijskim 1976.
*1976 Montreal: wzwyż – w elim. osiągnął 2.16 (min. kwalifik. – 2.16), 1. msc w finale (14 zaw.) z wynikiem 2.25, zdobywając złoty medal.
*1980 Moskwa: wzwyż – w elim. osiągnął 2.21 (min. kwalifik. 2.21), 2. msc w finale (16 zaw.) z wynikiem 2.31 (zw. G. Wessig NRD – 2.36), zdobywając srebrny medal.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 371; Pawlak, Olimpijczycy, s. 292 (tu błędne informacje dot. kariery sportowej); Duński, Od Paryża, s. 1046-1048; Najlepsi z najlepszych, s. 250-254; Wszoła J., Nie przeszkadzać!, Poczet polskich olimpijczyków, z. 5, s. 67-72; Łojewski, Mecze mężczyzn, s. 54, 371; Kurzyński, Mecze mężczyzn 1984-2002 (oprac. niepubl.); MP mężczyzn 1945-2002 (oprac. PZLA niepubl.); Wyniki HMP 1933-2002 (oprac. niepubl.); Encyklopedia (Statystyczna) LA, s. 8 -10 , 12, 55, 103, 118, 125, 143; European Indoor Handbook , s. 39; MES , t. 2 , s. 632; Kto jest kim, Ed. 1, 1984, s. 1109, Ed. 2, 1989, s. 1491, Ed. 3, 1993, s. 820; Poznajmy ich bliżej, Ojciec i syn, „Lekkoatletyka”, 1974, nr 8, s. 27-28.