ps. Elek”, kuśnierz, hokeista z „nowotarskiej wylęgarni talentów”, mistrz i reprezentant Polski, olimpijczyk z Innsbrucku (1964).
Urodzony 8 czerwca 1940 w Nowym Targu, syn Michała i Michaliny Ścisłowicz, wykształcenie podstawowe, kuśnierz. Hokeista (172 cm, 72 kg) miejscowego Podhala, w którego barwach zdobył 2-krotnie tytuł mistrza (1966, 1969) i wicemistrza Polski (1963, 1964) rozgrywając w lidze 306 meczów i zdobywając 183 gole. Błyskotliwy w grze o zaskakującym strzale z bekhendu. Dobrze wyszkolony technicznie, mimo komplikacji zdrowotnych (zastawki), tylko dzięki właściwej opiece trenerów i klubu przezwyciężył dolegliwości i dostąpił zaszczytu reprezentowania barw narodowych.
76-krotny reprezentant Polski 1961-1969 (strzelec 37 bramek) grał w składzie niezwykle skutecznego ataku: Żurawski – Stefaniak – Kilanowicz. Był, jak twierdzili trenerzy (Stefan Csorich): „bardzo pozytywnym zawodnikiem w drużynie”. Olimpijczyk (1964) i uczestnik 6 turniejów o MŚ: 1961 Lozanna, Genewa – 13 m. (gr. B-5), 1963 Sztokholm – 12 m. (gr. B-4), 1965 Finlandia – 9 m. (gr. B-1), 1966 Ljubljana – 8 m., 1967 Wiedeń – 9 m. (gr. B-1), 1969 Ljubljana – 8 m. (gr. B-2). Zasłużony Mistrz Sportu. Żonaty. Żył krótko.
Zmarł w Nowym Targu 4 lipca 1979 r.
*1964 Innsbruck: członek drużyny hokejowej, która po przegraniu meczu elim. z RFN 1:2, zwyciężyła Rumunię 6:1, Norwegię 4:2, Węgry 6:2, Włochy 7:0, Jugosławię 9:3, Austrię 5:1 i po porażce z Japonią 3:4 zajęła 1 m. w grupie B i ostatecznie na IO – 9 m. (zw. ZSRR). Skład drużyny zob. – Fonfara Andrzej.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 226 (tu brak daty śmierci); Pawlak, Olimpijczycy, s. 116 (tu brak szczegółowej daty śmierci); Porada, Igrzyska, s. 857; Domański, Śladem, s. 179, 180, 182, 193, 194; Zieleśkiewicz, Encyklopedia, s. 105, 288; USC Nowy Targ, pismo z 12.10.2001; Wywiad środowiskowy.